Rozdział III - W drogę!

Pierwszego dnia września nadal utrzymywała się, dla niektórych już męcząca, upalna pogoda. Niestety wakacje właśnie się skończyły i należało pogodzić się z końcem beztroskich zabaw na wolnym powietrzu. Ale nie wszyscy rozpaczali z tego powodu. Dwie jedenastolatki z sąsiedztwa były ogromnie podekscytowane. Cieszyły się, że nareszcie zobaczą swoją nową szkołę. A nie była to zwykła szkoła. Hogwart to miejsce dla ludzi o specyficznych umiejętnościach.

                

Dziewczyna o kruczoczarnych włosach wstała o wschodzie słońca. Przetarła oczy i wówczas uświadomiła sobie, że dzisiaj wielki dzień. Jeszcze w pidżamie wyszła na podwórko. Usiadła na ganku wpatrując się w dal. Rozmyślała o tym jacy okażą się jej nowi nauczyciele i znajomi. A przede wszystkim zastanawiała się do jakiego domu zostanie przydzielona. Chciałaby dzielić dormitorium razem z Hermioną. I to nie tylko ze względu, że dziewczyny znają się niemalże od urodzenia. Nika nie chce zostawiać przyjaciółki samej w nowym dla Miony świecie, by nie czuła się samotna i zagubiona.

                

Rozmarzoną Nikę z powrotem na ziemię sprowadził głos mamy wołającej na śniadanie. Ostatni posiłek przed wyjazdem, który zjedzą we trójkę. Rodzice i córka.

                

— Witaj córuś. Jak tam samopoczucie? – Przywitał ją tata przegryzając kromkę chleba.

— Cześć wam. Czuję się bardzo dobrze. Już nie mogę się doczekać… — odpowiedziała podekscytowana dziewczyna.

— Kiedy ja jechałam po raz pierwszy do Hogwartu – mama zaczęła opowiadać – czułam się tak samo. Ale już po kilku dniach w szkole zrozumiałam, że to nie zabawa. Naprawdę musiałam się wziąć w garść i zacząć uczyć. Więc nie myśl sobie, że będzie tam tak kolorowo

— Chyba cię rozumiem. Hermiona mi opowiadała, jak wiele jej zadawali w mugolskiej szkole.

— W świecie magii jest inaczej – uświadomił ją ojciec.

— Nie martwcie się o mnie. Dam sobie radę. – Nie opuszczał jej dobry humor. Wiedziała, że rodzice aż z przesadą się o nią martwią. Ale też zawdzięcza im dobre wychowanie. Nika ma świadomość, że życie to nie bajka, nawet w świecie magii. Czasami jej trudno w to uwierzyć, ale pewnie niedługo przekona się na własnej skórze, że rodzice mieli rację.

~~*~~

Dwa samochody zaparkowały na parkingu przed stacją King’s Cross. Wysiadły z nich dziewczynki, a za nimi ich rodzice. Wszyscy razem przeszli przez ulicę i udali się na dworzec w poszukiwaniu tajemniczego peronu 9 i ¾.

Przewodnik grupy, czarnowłosy mężczyzna poprowadził swoich towarzyszy na platformę między peronem 9 i 10. Wskazał na ścianę pomiędzy nimi i oznajmił:

— Jesteśmy na miejscu.

Hermiona jak i jej rodzice byli przerażeni. Nie wiedzieli, co tak właściwie tam robili. Przecież mogli w tej chwili spokojnie zarabiać pieniądze. Ale wzięli dzień wolnego, by odprowadzić córkę na pociąg, który zabierze ją do miejsca, którego nie ma na mapie. Właściwie wciąż jeszcze nie byli pewni, czy to aby na pewno dobry pomysł. Nie mieli przecież stuprocentowej pewności, że Miona faktycznie jest jakąś tam czarownicą. Bo czy magia istnieje? Jednak postanowili zaufać swoim sąsiadom, którzy należeli do tego niezwykłego świata. Dlatego 1 września nie zawieźli córki na uroczyste rozpoczęcie roku w szkole, ale przyjechali na King’s Cross.

— Posłuchajcie dziewczyny! – Ten sam mężczyzna, który przyprowadził na peron grupę, teraz zwrócił się do najmłodszych. – Musicie być bardzo skupione. Najlepiej weźcie rozbieg i biegnijcie wprost na tę barierkę.

Dziewczynki spojrzały po sobie. Chwyciły się za ręce. Oddaliły się kilka kroków od barierki i na znak czarnowłosego mężczyzny ruszyły. A za chwilę już ich nie było. Zaskoczeni państwo Granger wymienili zaskoczone i jednocześnie przepełnione strachem spojrzenia.

— Teraz czas na nas – zakomunikował Tom.

— Jean – Stella zwróciła się do sąsiadki. – Ty pójdziesz ze mną,  a Gregor z Tomem.

Pani Granger o mało nie zemdlała z wrażenia. Cała ta sytuacja ją przerosła. Nie umiała sobie niczego wytłumaczyć. A teraz jeszcze ci dziwni ludzie chcą ją zmusić by wbiegła na ścianę. Próbowała znaleźć wsparcie w mężu, ale on wyraźnie był podekscytowany perspektywą tak nadzwyczajnej przygody. Lecz kiedy zobaczył blade oblicze żony, okazał jej swoją troskę. Przytulił ją mocno do siebie i zapewnił, że wszystko będzie dobrze. Potem pozwolił, by pani Stella zabrała ją na peron 9 i ¾, a już po chwili i on sam wraz z Tomem przenieśli się na drugą stronę barierki.

Na nieznanym dla mugoli peronie stała czarno-czerwona lokomotywa z kilkudziesięcioma wagonami. Widok ten był imponujący. Przed nią przewijali się uczniowie z bagażami i swoimi zwierzątkami. Jedni żegnali się z rodzicami, inni z niepokojem kogoś oczekiwali. Niektórzy siedzieli już w przedziałach wyglądając przez okna na zegar zawieszony nad peronem. Wokół panował wesoły gwar. Nika nie wierzyła, że w końcu zobaczyła to miejsce na własne oczy. Przedtem miała okazję słyszeć o nim z opowieści, albo przeczytać coś w gazecie. By nacieszyć się tym wyjątkowym miejscem, obróciła się powoli wokół własnej osi wszystko dokładnie badając wzrokiem. Od magicznego sufitu po drewniane ławki zawalone ciężkimi walizkami. Była tak zafascynowana tym miejscem, że nie zauważyła czarnowłosego chłopca. Wpadła na niego niechcący. Spojrzał na nią zagubionym wzrokiem, a Nika speszona niespodziewanym spotkaniem zdołała tylko wydusić ciche „przepraszam”.

— Nic nie szkodzi. To ja powinienem bardziej uważać – odpowiedział otrzepując zabrudzone na kolanach jeansy, poczym się oddalił. 

— Widzę, ze jesteście całe i zdrowe – zażartował ojciec Niki, który właśnie stanął koło dziewczyn.

— Nika, kochanie. – Mama zaczęła swój wywód. — Bądź ostrożna. Pamiętaj, co powiedziałam dzisiaj przy śniadaniu. Nie będzie wcale tak łatwo.

Stella nie lubiła pożegnań. Nawet nie przytuliła córki, tylko pouczyła, jak ma się zachowywać w szkole. Takie zachowanie wynikało z jej charakteru. Zawsze była idealna. Nie mogła się rozpłakać w miejscu publicznym, ani okazywać jakichkolwiek uczuć na oczach obcych ludzi. Była damą. Miała swoje sztywne zasady. To właśnie one były główną przeszkodą, aby Nika mogła osiągnąć z matką takie dobre stosunki, jak z ojcem. Mimo to, kochała ją i była pewna, że matka również ją kochała, choć nigdy nie powiedziała tego wprost.

Natomiast ojciec Niki przytulił córkę jakby już nigdy więcej mieliby się nie zobaczyć. Bardzo ją kocha. Będzie tęsknić. Chyba nawet bardziej niż jego córeczka.

— Kocham cię tatku – jeszcze raz się wtuliła w ramiona ojca.

— Do widzenia, mamo – chłodno pożegnała się z matką.

— Tak, tak, do zobaczenia na święta, a teraz już wskakujcie do pociągu – pośpieszyła dziewczyny pani Stella, choć państwo Granger jeszcze długo mogliby się żegnać ze swoją córką.

Nika z Hermioną weszły do pociągu. Do odjazdu ze stacji było jeszcze trochę czasu, więc postanowiły spokojnie poszukać jakiegoś przedziału.

— A może tutaj? – zaproponowała Hermiona i skierowała wzrok przyjaciółki na przedział, w którym siedział blondyn. Kiedy Nika przyjrzała  mu się lepiej, zorientowała się, że to Malfoy.

— Chodźmy bardziej do przodu – czarnowłosa próbowała wybić przyjaciółce tę idiotyczną propozycję z głowy, a ona się nie stawiała. W końcu to Nika wiedziała więcej o świecie czarodziejów.

Dziewczyny przeszły jeszcze kilka wagonów i zatrzymały się w pustym przedziale. Ułożyły bagaże i w końcu mogły usiąść.

— Ale super! – Po chwili ciszy, przerwała ją Hermiona. – Już niedługo będziemy w Hogwarcie.

— No tak – przyjaciółka przytaknęła jej, ale już nie z takim entuzjazmem.

— Nie cieszysz się?

— Ależ skąd? Jestem bardzo podekscytowana. – Nika próbowała wykrzesać z siebie choć odrobinę radości, jednak spotkanie z Malfoyem całkiem wyprowadziło ją z równowagi.

— Czy ma to związek z tym chłopakiem w tamtym przedziale? – Miona drążyła dalej, ale Nika nie miałam najmniejszej ochoty jej odpowiadać. Na jej szczęście do przedziału wtargnęło dwóch chłopców. Jeden rudy (pewnie Weasley), a drugi brunet w okularach… Chyba już go gdzieś widziałam – pomyślała Nika — Ale to niemożliwe przecież to… Otworzyła szeroko usta. Zaniemówiła. To… Harry Potter. Miał znamię na czole.

— Cześć – zaczął rudzielec – możemy się dosiąść? Wszystkie przedziały już zajęte.

— Tak, chodźcie – zaprosiła ich Hermiona, po czym delikatnie szturchnęła towarzyszkę i szeptem zapytała – Co z tobą?

— To… — język jej się plątał – Harry Potter.

— Kto? – teraz już trochę głośniej zwróciła się do Niki, co przykuło uwagę chłopców.

— O czym rozmawiacie? – zainteresował się Weasley.

— A… — Snape próbowała odpowiedzieć, ale Hermiona ją uprzedziła.

— O koleżankach z podwórka. Może się nam przedstawicie?

— Tak, jasne. Ja jestem Ron, Ron Weasley, a to mój kolega – Harry Potter. A wy, jak się nazywacie?

— Nika Snape – tym razem bez problemu wydobyła słowa z gardła. – Hermiona Granger – pokazała na przyjaciółkę.

— Też jesteście tutaj pierwszy raz? – Odezwał się wybraniec.

— Tak, ja nawet nie wiedziałam, że jestem czarownicą, dopóki nie dostałam listu z Hogwartu. – Hermi bardzo szybko nawiązywała kontakt z innymi ludźmi.

— Ach… tak. Ja wychowywałem się w czarodziejskiej rodzinie, toteż wiem o magii prawie wszystko. Tylko nie potrafię jeszcze czarować. Właśnie po to jadę do Hogwartu.

— To tak jak moja przyjaciółka.

— A ty, Harry? – zapytała Nika nie zwracając uwagi na Hermionę.

— Yyy… no, ja…

— Właśnie Harry? Jeszcze nic mi o sobie nie powiedziałeś – domówił Ron. – Spotkaliśmy się dopiero przed chwilą, ale już jesteśmy kolegami – uśmiechnął się do nas z satysfakcją.

— Wychowywałem się wśród mugoli i tak jak Hermiona nie wiedziałem, że jestem czarodziejem. Hagrid mi o tym powiedział. Właściwie to za dużo o sobie nie wiem. Bo wujkowie nienawidzą wszystkiego co jest związane z magią i przez 11 lat ukrywali przede mną prawdę.

Musiał to z siebie wyrzucić. Wyzbył się przy okazji złości, którą już od jakiegoś czasu zdążył w sobie nagromadzić.

— Wmawiali mi – kontynuował — że moi rodzice zginęli w wypadku samochodowym, a z tego, co mówił Hagrid, to zamordował ich Voldemort.

Na wzmiankę o tym czarnoksiężniku Nika jak i Ron wzdrygnęli się.

— Czarodzieje nie wymawiają jego imienia – dziewczyna przerwała opowieść Wybrańca.

— Zapomniałem: Sami – Wiecie – Kto. Hagrid mówił.

— A właściwie kim jest ten cały Hagrid? – zapytała Hermiona.

— Jest gajowym w Hogwarcie. Jak go spotkamy, to poznam was.

Nagle drzwi przedziału się otworzyły, a na korytarzu stał ogromny wózek z przekąskami. Tęga kobieta zwróciła się do jedenastolatków:

— Chcecie coś kupić, kochani?

— O tak! - odparł Ron i w podskokach podszedł do wózka.

***

Dedykacja: Puchonka Jula. Może inni powiedzą, że to dyskryminacja, bo przecież poprzedni rozdział również był dedykowany tej osobie, ale nie mogłam się powstrzymać. Komentarz Puchonki pod ostatnią notką mnie oczarował. Proszę o więcej takich :)

   Na sam początek mojej przemowy chciałabym wyrazić swoją radość i zadowolenie z samej siebie, gdyż udało mi się Was zaskoczyć poprzednim rozdziałem. O to mi właśnie chodziło. I udało się, co mnie jeszcze bardziej zmotywowało do dalszej pracy. Mam nadzieję, że to nie ostatni raz mogę czytać wyrazy Waszego zaskoczenia...

I przejdźmy do dzisiejszej części. Mamy za sobą ostatni rozdział w tym miesiącu i w te wakacje. Kolejne będą pojawiać się z mniejszą częstotliwością, regularnie co dwa tygodnie (mam nadzieję, że będę trzymać się terminów) i nie w poniedziałki, a raczej w piątki. Ale dokładne daty publikacji znajdziecie w zakładce Horkruksy. 

Dzisiaj pojawiło się trochę więcej dialogów. Akcja powoli toczy się do przodu. Ale już niedługo główna bohaterka dotrze do Hogwartu, a wetdy będzie się działo...

I na koniec mam pytanie techniczne: Czy odpowiada Wam ta czcionka? Dobrze się ją czyta?