Rozdział XXI - Na wirażu życia

Hermiona długo nie mogła otrząść się z tego, co powiedziała jej babcia. Nareszcie wszystko zaczęło do siebie pasować. Ale dlaczego dopiero po tak długim czasie poznaje prawdę? Dlaczego nikt wcześniej jej o tym nie powiedział. Nigdy nie miały  babcią przed sobą tajemnic. A przynajmniej tak się Mionie wydawało. Teraz wiedziała, że było inaczej.

                

Pani Cécile wiele razy opowiadała o swoim ojcu. Nie miała wiele do powiedzenia na jego temat, ale Hermiona czuła, że mimo wszystko kochała go. Nie znała, ale on był jej ojcem. Bardzo żałowała, że nie miała okazji go poznać. Lecz nigdy nie przyznała się wnuczce, z jakiego powodu. Prawdę mówiąc, Miona nie interesowała się tym za bardzo. Jakoś nie chciała wprowadzać babci w zakłopotanie. Ale Cécile pominęła naprawdę ważny fakt ze swojego życia.

                

Czuła się rozczarowana. Nawet pomijając fakt, że babcia zataiła przed nią pewne informacje. Po prostu nie tak sobie to wszystko wyobrażała. Przez chwilę wierzyła w cuda. List z Hogwartu był dla niej ogromną niespodzianką i jednocześnie spełnieniem marzeń. I choć wówczas wszystko było takie dziwne i tajemnicze, Miona przyjęła tę rzeczywistość. A teraz jej wizja świata się rozprysła. Okazuje się, iż życie każdego człowieka jest zaplanowane od początku do końca. Nie ma tam miejsca na spontaniczność. Mimo, że człowiekowi wydaje się, iż panuje nad swoim losem i jest władcą własnej egzystencji, w rzeczywistości jest tylko pionkiem, który zrobi to, co los nakaże.

                

Marzenia są złudne. Ludzie mogą śnić i wyobrażać sobie własne szczęście. Jednak jeśli nie jest ono im pisane, nigdy nie dane im będzie się nim cieszyć. Życie jest jak film. Człowiek jak aktor. A jego egzystencja to po prostu scenariusz, gdzie nie ma miejsca na poprawki.

                

Hermiona była wściekła, że w tak młodym wieku przychodzi jej odkryć tę tajemnicę ludzkiego losu. W jednej chwili przestała być dzieckiem. Jej marzenia gdzieś odpłynęły. Bo po co marzyć, skoro i tak wszystko jest zaplanowane? Nie będzie już czekać na szczęście, gdyż może nigdy go nie doświadczy. A po co się niepotrzebnie łudzić. To przynosi tylko dodatkowe rozczarowania.

                

Nagle wszystko stało się takie płytkie. Bez wyrazy. Bez duszy. Bez głębi. Nie takiego życia oczekiwała. Ale teraz wie, że jej wyobrażenia były zbędne. I tak na nic nie miała wpływu. A cuda się nie zdarzają. Każda sytuacja wynika z innej. Nic nie dzieje się bez przyczyny, przez przypadek.

                

Młoda czarownica miała mętlik w głowie. Musiała sobie to wszystko jakoś poukładać. Na spokojnie. W samotności. Nie mogła dłużej usiedzieć w mieszkaniu. Ubrała się ciepło i wyszła do ogrodu. Dostrzegła światło w jednym z pokoi sąsiedniego domu. W jednej chwili wróciły wspomnienia, kiedy to razem z Niką siedziały w tamtym pokoju i rozmawiały o świecie czarodziejów. Przyjaciółką Miony naprawdę przekonująco opowiadała. Pozwalała przenieść się sąsiadce do tak odmiennego świata. A Hermiona wierzyła w jego istnienie. Początkowo miała pewne wątpliwości, lecz z czasem poczuła, że te wszystkie historie są prawdziwe. I w tym momencie zapragnęła stać się częścią owego świata. To było jej marzenie i najważniejszy cel. Tylko, że gdy sen się spełnił, ponownie chciała wrócić do normalności. A dzisiaj dowiedziała się, że jednak nie może tak po prostu odejść. Bo taki los był jej pisany.

***

                

W końcu, po dłużącej się przerwie świątecznej, Nika wróciła do Hogwartu. Do swojego drugiego, albo nawet jedynego domu. Przez te ferie wiele się wydarzyło. Kontakty z rodzicami się pogorszyły. Święta nie były takie radosne jak zawsze. Coś się popsuło. Już od pierwszego dnia w rodzinnym domu, nie mogła się doczekać powrotu do szkoły. Do miejsca, w którym czuła się naprawdę bezpiecznie.

                

Stanęła w sali wejściowej i zaczęła wodzić po niej sentymentalnym wzrokiem. Tutaj spędzi następne pół roku. I była bardzo rada z tego powodu. Uśmiechnęła się do siebie i ruszyła ku wieży Krukonów. Po drodze spotkała rozchichotanych kolegów z Gryffindoru.

                

— Cześć Nika – uściskali ja na powitanie.

                

— Stęskniłam się.

                

— Za nami, czy za szkołą? – zaśmiał się Harry.

                

— Co z Hermioną? – Ron nagle spoważniał, jakby nie on.

                

— Hm… - Nika nie bardzo wiedziała, co ma powiedzieć. Tyle ostatnio się wydarzyło. – To długa historia – odparła tylko, bo wiedziała, że i tak nie zdąży im wszystkiego opowiedzieć w ciągu tych kilku minut, kiedy stali na korytarzu.

                

— Czyli wieczorem w dawnej klasie transmutacji?

Już od dawna mieli problem, by znaleźć odpowiednie miejsce, gdzie nikt nie podsłuchałby ich rozmów i nie zastanawiał się, jakie wspólne tematy mogą mieć uczniowie z dwóch różnych domów. I w końcu, całkiem przez przypadek, chłopcy trafili do nieużywanej klasy. Od razu poinformowali o tym Nikę. I kiedy pogoda się pogorszyła, przenieśli się ze swoimi spotkaniami właśnie do tej sali.

Uczniowie się pożegnali, by wieczorem ponownie się spotkać. Siedzieli teraz na kolebiących się krzesłach w ciemnej klasie. Aby uprzyjemnić sobie tam pobyt, zapalili lampę naftową i przynieśli przekąski. Nika usadowiła się wygodniej, a jej ruch spowodował głośne skrzypnięcie krzesła. Wstrzymali oddechy  i przez chwilę nasłuchiwali, czy aby nikt nie przechodził korytarzem. Cisza. Byli bezpieczni. Nikt ich nie odkryje. Dziewczyna więc zaczęła opowiadać.

Pod koniec przerwy świątecznej Hermiona przysłała przyjaciółce list, w którym przeprosiła za swój nagły wyjazd z Hogwartu. Wyjaśniła jeszcze raz, co nią kierowało. Przyznała, że trochę się stęskniła za Hogwartem i znajomymi ze szkoły. Ale nie wróci. Nie do Hogwartu. Po opowieści babci postanowiła dowiedzieć się więcej na temat dziadka. Aby tego dokonać, musiałaby wyjechać razem z babcią do Francji. Nie zastanawiała się długo. Zdecydowała się jechać. A od września postanawia wrócić do magicznej szkoły. Ale nie w Anglii, ale we Francji. Babcia ją poinformowała, że i tam jest podobna szkoła - Akademia Magii Beauxbatons. To tam będzie kontynuować swoją naukę. Ma jednak nadzieję, że kiedy wróci do Anglii, będzie mogła się spotkać z Niką i chłopcami.

— Rzeczywiście, trochę się u niej działo – skomentował czarnowłosy.

— Ale takich rzeczy nie robi się przyjaciołom. Dlaczego nie może wrócić do Hogwartu? – Ron chyba nie do końca zrozumiał sytuacji Hermiony. Ona naprawdę przechodziła trudny okres, a on jakoś nie potrafił tego przyjąć do wiadomości.

— Ron, Miona naprawdę by chciała, ale musi też poznać historię swojej rodziny – Nika próbowała jakoś ujarzmić jego emocje.              

— Skąd to możesz wiedzieć. Ona nawet nie chce się z nami widzieć. Gdyby było inaczej, przyszłaby do ciebie, a nie pisała list. Nawet nie pożegnała się z najlepszą przyjaciółką. Bo nadal nimi jesteście, czyż nie? – Panna Snape chciała coś powiedzieć, ale Weasley nie miał zamiaru więcej słuchać. Wyszedł po prostu z klasy.

— Co jemu się stało? – Nika nie wierzyła własnym zmysłom. Przed przerwą świąteczna Ron był spokojniejszy. Nie denerwował się. Był raczej opanowany, no i radośnie nastawiony do życia. A teraz jakby nad sobą nie panował. Dziewczyna go nie poznawała. Nie wiedziała, jak ma reagować na jego zmienione usposobienie.

— Nie mam pojęcia. W święta trochę się posprzeczaliśmy, ale potem było wszystko w porządku. To dzisiaj tak zaczął świrować.

Nika nic na to nie odpowiedziała. Nie chciała za bardzo się w to mieszać. Miała dosyć własnych problemów. W czasie pobytu w domu wiele, naprawdę wiele się wydarzyło. A wydarzenia te miały ogromny wpływ na jej obecne życie. Nic nie było już takie samo, jak przed przybyciem do Hogwartu, nawet nie takie, jak przed świętami.

— A co u ciebie, Nika? – Harry zadał to prozaiczne pytanie, by jak najszybciej przerwać ciszę. Czuł się niezręcznie, kiedy słyszał własne bicie serca. I to w takim momencie, kiedy nie był sam.

Ale Nika nie zbyła go byle jaką odpowiedzią, jakiej się spodziewał. Ucieszyła się, że nareszcie może się komuś wygadać. Powiedzieć prawdę. Hermiona jej nie odwiedziła. Ona nie mogła wychodzić z domu. Więc wcześniej musiała w samotności wszystko przeżywać. Nikt inny nawet nie wiedział, co się z nią działo. A ona była cała roztrzęsiona. Ulżyło jej, gdy w końcu ktoś się zainteresował jej życiem. Chciał pogadać, mimo, że było to tylko pytanie, które miało zagłuszyć niezręczną ciszę.

— Tak wiele się działo. Chciałabym to wszystko z siebie wyrzucić, ale czy ty chcesz tego słuchać?

— Przez tyle czasu zadręczałem się własnym życiem, że czas najwyższy, by zainteresować się innymi – Bez dwóch zdań udawał. Wcale nie miał ochoty na wysłuchiwanie czyichś problemów. Chciał dalej pogrążać się w swojej niedoli. Ale wiedział, że tak nie można. Dlatego zachęcał Nikę, by się wygadała.     

— Odwiedził mnie stryjek.

— Snape był u ciebie? – Teraz jego zdziwienie było prawdziwe. Tym jednym zdaniem Nika zmieniła podejście Harry’ego do tej rozmowy. Zaczął przysłuchiwać się jej słowom z żywym zainteresowaniem.

— Przez tyle lat nie wiedziałam o jego istnieniu i nagle zjawia się w moim domu. I zostaje na całe święta. Jakby nie miał własnego mieszkania. Wkurzył mnie. Rodzice też. Bo nie uprzedzili mnie. Zachowywali się, jakby był zwyczajnym gościem, może nawet członkiem rodziny, który regularnie nas odwiedza. Cóż, skutecznie okazywałam swoją niechęć i w końcu dostałam szlaban. Dlatego nie mogłam spotkać się z Hermioną. A nie zaprosiłam jej, bo i tak byśmy nie mogły spokojnie porozmawiać, kiedy on był w pobliżu. Rozstroił całe święta. Ale wiesz, ostatecznie nie było tak źle.   Kiedy, mimo zakazów mamy, weszłam do jego pokoju, jakoś zmieniło się moje spojrzenie na niego. On nie jest taki zły, na jakiego wygląda.

— No to chyba nie myślimy o tej samej osobie – skwitował ostro Harry. Był wyraźne zirytowany stwierdzeniem Niki. – Ale opowiadaj dalej – dodał łagodniejszym głosem, gdy dziewczyna złożyła złowrogie spojrzenie na jego twarzy. Przez chwilę się jej bał. Nigdy nie widział jej takiej wściekłej. Lepiej z nią nie zadzierać. Już współczuł temu, kto w przyszłości się jej narazi.

— Jeśli chce, to jest naprawdę miły – kontynuowała czarnowłosa. – Ale wiem, że w szkole znów będzie tym samym wrednym nietoperzem.

— A co takiego się wydarzyło, że zmieniłaś o nim zdanie?

Skrzypnięcie podłogi i otwieranych drzwi. Dziewczyna natychmiast przyciągnęła wyciągniętą rękę do tułowia. Z bijącym sercem uniosła powoli głowę. W progu stał Severus Snape. 

Gdy zobaczyła stryjka, myślała, że to jej koniec. Już sobie wyobrażała złość matki, smutne spojrzenie ojca i katusze, jakie przyjdzie jej znosić w szkole na lekcjach eliksirów. Wzrok Severusa był tak przenikliwy, że Nika miała wrażenie, jakby zajrzał do jej duszy. Chciała uciec. Oddalić się jak najszybciej z tego miejsca. A potem zapomnieć. A najlepiej cofnąć czas i nigdy nie wchodzić do tego pokoju. Ale było już za późno. Nie miała żadnego ruchu. Snape zagrodził swoim ciałem wyjście. Poza tym dziewczyna była tak przerażona, że aż skonfundowana. Nogi odmówiły jej posłuszeństwa. Nie ruszyła się na krok. Chciała coś powiedzieć, ale słowa nie przechodziły jej przez gardło. Wydała z siebie jedynie jakiś charchot. Na szczęście stryjek odwrócił od niej swój wzrok i skupił uwagę na dzienniku, który nadal leżał za skrzynią.

- Accio dziennik – oprawiona w skórę książeczka powędrowała prosto w ręce Snape’a. Gwałtownie złapał ją w locie. A potem spowolnił swoje ruchy. Zaczął ją delikatnie gładzić. Wtedy usiadł na fotelu i otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Nika nadal stała w tym samym miejscu i wstrzymywała ukradkowo oddech. Mogła teraz uciec, ale czekała. Czekała na dalszy przebieg wydarzeń. Obserwowała kątem oka ruchy stryjka.

Ostrożnie otworzył dziennik. Przez chwilę jego wzrok był skupiony na zawartości dzienniki, a potem przeniósł go na nieruchomą Nikę. Jednak tym razem jego spojrzenie nie było tak przenikliwe. Wręcz przeciwnie. Było łagodne i  w pewnym sensie przyjazne.

- Usiądź – subtelnym głosem zaprosił swoją bratanicę, by spoczęła na skórzanej sofie. Kiedy dziewczyna usiadła, przemówił ponownie. – Nie będę pytać co tutaj robiłaś, bo nie chcę wiedzieć. Nie powiem też twojej matce, że złamałaś jej zakaz i tym samym moją prośbę. Zastanawiam się tylko, dlaczego nie uciekłaś, kiedy się tutaj zjawiłem.

Dziewczyna milczała. Ślepo wpatrywała się w podłogę. Nie wiedziała, co ma powiedzieć. Była kompletnie zaskoczona takim obrotem sprawy. Przepełniała ją pustka. Jakby nie rozumiała, co się wokół niej dzieje. Jakby była tylko widzem.

- Mogłabyś mi wytłumaczyć tę sytuację – Snape zapytał ostrzejszym tonem. Nie lubił, kiedy ktoś nie odpowiadał na jego pytana. On po to je zadaje, by uzyskać odpowiedź. Ale nie wszyscy to rozumieli.

- Ale… - Nika zaczęła łamanym głosem – nie wiem, co powiedzieć. – I to była prawda.

- Dobrze. W takim razie nie będę cię męczył takimi bezsensownymi pytaniami, które i tak nic nie wnoszą do życia. Ale powiedz jedno: Myślałaś kiedyś o swoim pochodzeniu?

Nie takiego pytania spodziewała się jedenastolatka. Ta rozmowa wydała jej się bardzo dziwna. Nic nie rozumiała.

- Ja… - Chciała już powiedzieć, że nic sobie nie przypomina, gdy jakiś wewnętrzny głos kazał jej przemówić – Nie wiele wiem, ale chciałabym to zmienić, aby nie dopuścić znów do takiego zaskoczenia, jak to, kiedy dowiedziałam się, że jesteś moim stryjem.

- Kiedyś więc ci opowiem o naszej rodzinie, ale jeszcze nie teraz. Idź się pakować. Niedługo wracamy do Hogwartu. 

***

Rozdział dedykuję wszystkim, którzy go przeczytali. Dziękuję, że nadal jesteście. Mam nadzieję, że długością rozdziału, choć trochę wynagrodziłam Wam tak długą nieobecność.

Maj był dla mnie trudnym miesiącem. Ale już wszystko wraca do normy. Jest wena, jest mnóstwo chęci do pisania i jest też czas. Będzie dobrze :) Pozdrawiam Was gorąco.